Επαγγελματίας blogger στην Ελλάδα δεν γίνεσαι, που να χτυπιέσαι

epangelmatias-blogger-stin-ellada-den-ginesai-pou-na-chtypiesai


Το παρόν άρθρο είναι λιγάκι χιουμοριστικό. Συνεπώς είναι ακατάλληλο για τους σοβαροφανείς ανθρώπους που δεν κατέχουν την αίσθηση του χιούμορ.


Δεν γνωρίζω πως καταλήξαμε στο διόλου ενθαρρυντικό συμπέρασμα πως “υπάρχουν μόνο 5.000 επαγγελματικά blogs στην Ελλάδα”. Yποθέτω πως μετράμε κεφάλια στο σύνολο των επιδημούντων εν web και όχι  μόνο των εγχωρίων, καθώς μου φαίνεται νεκρικά χλωμό να κυκλοφορούν ανάμεσά μας τόσοι αμειβόμενοι επιχειρηματίες. 


Επιχειρηματίες είναι πάντως, έτσι κι αλλιώς. Είπαμε πως κάθε ιστολόγιο που σέβεται τον εαυτό του και την αδιευκρίνιστη ιδιότητα του, εκπέμπει τόσα μπεκερέλ επιχειρημάτων όσα ούτε το Τσερνόμπιλ πρόλαβε να αφήσει ελεύθερα.


Ας είναι όμως.


Στην χώρα αυτή, η έλλειψη μέτρου και η παλίρροια επιχειρημάτων είναι το μέγα πρόβλημα, εκτός κι αν συνυπολογίσει κανείς και την έλλειψη πρόθυμων και διαθέσιμων θηλυκών της κλάσης 92-62-92 ή όμορων της.


Νομίζω πως κανείς δεν ξεκινά να χτίσει ένα blog για να στεγάσει μέσα του δια βίου τις σκέψεις του ή τα απωθημένα του. Εδώ ακόμη και ο Νικολάι Γκόγκολ αφού έγραψε όσα έγραψε για τον Τρελό, βαρέθηκε να του κρατάει ημερολόγιο εσαεί και έπεσε σε νευρική κρίση. Ποιος αφελής θα ζήλευε σήμερα την τύχη του ; Κι από τη στιγμή που κανείς δεν επενδύει μακροπρόθεσμα, η συνάντηση με τα χρήματα δεν μπορεί παρά να είναι είτε αποτέλεσμα απύθμενης τύχης, είτε ικανότητας (γραφής ή διαχείρισης δημόσιων σχέσεων στο χώρο), ή σκέτο καθαρό κι ανόθευτο σωστό timing.


Όσοι λίγοι βρισκόταν στο σωστό χώρο όταν ψιχάλιζε προτάσεις –ας μη γελιόμαστε, ποτέ δεν έβρεξε- αγιάστηκαν. Οι υπόλοιποι μείναν στεγνοί, με το αιώνιο ερώτημα “τι παραπάνω έχει αυτός ο άτιμος από μένα; “.Συνήθως τίποτε. Ενίοτε μερικά ευρώ. Ίσως και μουράτη υπογραφή. Όλα δοτά, εφήμερα, τονωτικά του “εγώ”. Ως εκεί .


Επαγγελματίας blogger στην Ελλάδα δεν γίνεσαι, που να χτυπιέσαι σαν τον Μαντούβαλο όταν του αμφισβητούν την αγνότητα και ανιδιοτέλεια των προθέσεών του. 


Ήθελα από καιρό να βρω λίγο χρόνο για να γράψω δυό λέξεις για το μοντέλο του εκδιδόμενου blogger, και σήμερα –με τόσα λεφτά να κυλάνε τριγύρω- μου δόθηκε η αφορμή. Δεν βρίσκω κατ’ ανάγκη κάτι κακό στην παραγωγική αυτή διαδικασία. Ούτε πιστεύω πως η part time ιδιότητα του βλόγερ πρέπει να σκοτώσει τον Χέμινγουέι, την Πατρίτσια Χάισμιθ ή τον Τσακ Πάλανιουκ που καθένας –ίσως-πιστεύει πως φιλοξενεί εντός του. Απλά, χωρίς την παραμικρή υστεροβουλία – η ικανότητά μου περιορίζεται στο να γεμίζω μία σελίδα κάθε μέρα πλην αργιών και εθνικών επετείων-, κάθε φορά που βλέπω το “απόψε εκδιδόμαστε” μου έρχονται στο πλήρες καλών σκέψεων μυαλό μου, οι κουβέντες του Φρέντυ Γερμανού όπως πρόσφατα μου τις θύμισε μια  έμπειρη της εκδοτικής πασαρέλας :  “Υπάρχουν κάποιοι που γράφουν και νομίζουν πως είναι συγγραφείς και υπάρχουν συγγραφείς οι οποίοι νομίζουν πως γράφουν”. 


Με όλον όμως τον σεβασμό στον μακαρίτη, η δήλωση της χρονιάς ήρθε από τον φίλο μου Κ.Π., ανασκολοπιστή blogger,  όταν ρωτήθηκε “εσύ γιατί δεν γράφεις;”.


Είπε:  “Οι εκδόσεις απαιτούν μεθοδικό γράψιμο. Κάτι σαν τη “Ζωή εν Γάμω” δηλαδή. Ενώ εγώ με το γράψιμο διατηρώ εξωσυζυγική σχέση”. 


Εδώ αραδιάζω δέκα respect απανωτά και σας αφήνω για καμιά παραλία.


Με τέτοιες αδιέξοδες σκέψεις μεροκάματο δεν βγαίνει.

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια